John D. Eisenfelt was een intelligente jongen. Op de basisschool had niemand echt vat op hem. Zijn kracht was dat hij zich snel kon verplaatsen in de medemens en hen daardoor kon empoweren. Hij had een andere kijk op dingen, waardoor hij problemen op een creatieve en innovatieve manier kon oplossen.

 John D. hanteerde een aantal basisprincipes bij alles wat hij deed. Bijvoorbeeld: Je weet pas of iemand je vriend is als je met hem of haar ruziet. John D. ruziede dus met iedereen minstens één keer. Degenen met wie hij toen weer ‘on speaking terms’ was, rekende hij binnen no time tot zijn vrienden.

Tijdens de middelbare school ontmoette hij Sandy, een erg populair meisje. Hij wilde haar maar al te graag voor zich winnen. Maar hoe? John D verplaatste zich in haar gedachtegang. Na grondige voorbereiding deed hij op een dag een gewaagde zet en vroeg Sandy naar haar passie voor astronomie. Sandy was aangenaam verrast door deze vraag; weinig jongens en meisjes van haar leeftijd konden deze passie met haar delen. John D stelde de ene vraag na de andere en gaf tip na tip. Binnen twee maanden gaf Sandy toe.

Twintig jaar later zwaaiden John D en Sandy hun drie kinderen uit toen ze 's ochtends naar de middelbare school vertrokken. 'The Principles' van John D Eisenfelt was inmiddels een begrip geworden in de Verenigde Staten. Ze werden toegepast op allerlei wetenschappelijke gebieden. Ze vormden vaak de basis voor een geheel nieuw perspectief; een nieuwe manier om naar allerlei min of meer vastgeroeste kwesties te kijken.

Zijn belangrijkste prestatie, zo stelde John D Eisenfelt zelf, was niet het bedenken van principes. ‘Het gaat om wat het doet, niet om wat het is,’ zei hij ooit tijdens een toespraak op een prestigieuze universiteit. De principes hadden maar één doel: vragen oproepen. Daarom eindigde hij zijn toespraken altijd met: “Wanneer je een probleem hebt, probeer dan de vraag te vinden, niet het antwoord.”